به نقل از «پول نیوز»

تجربه عجیب فضانورد ناسا که زبانش را بند آورد

تاریخ انتشار: ۱۷ آذر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۵۵۸۹۸۸

مارک تی وانده هی (Mark T. Vande Hei) ۵۵ ساله، فضانورد ناسا است که با گذراندن ۳۵۵ روز در فضا، یک آمریکایی رکورددار به شمار می‌رود که بیشترین روز‌های متوالی را در فضا سپری کرده است. در این خبر به معرفی این فضانورد و تجربه وی از ماندن در فضا گفته‌ایم.

مارک تی وانده هی (Mark T. Vande Hei) ۵۵ ساله، فضانورد ناسا است که نزدیک به یک سال را در فضا و در مدار زمین گذراند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

هدف این ماموریت طولانی، مشاهده اثرات قرار گرفتن طولانی‌مدت در یک محیط فضایی روی انسان با هدف آماده‌سازی برای ماموریت‌های آینده مانند رفتن به مریخ بود.

به گفته ناسا، "ونده هی" که چندی پیش دومین ماموریت ایستگاه فضایی بین‌المللی خود را به پایان رساند، رکورد ۳۵۵ روز حضور متوالی در مدار را به ثبت رساند و با این رکورد از رکورد ۳۴۰ روزه قبلی حضور در فضا که توسط فضانورد "اسکات کلی" در سال ۲۰۱۶ ثبت شده بود، پیشی گرفت.

ونده هی در ۹ آوریل ۲۰۲۱ با یک فضاپیمای روسی سایوز وارد ایستگاه فضایی شد. در آن زمان می‌دانست که دستکم برای پنج تا شش ماه که امروزه برای اعضای خدمه اکسپدیشن معمول است، در آنجا خواهد ماند. ماموریت او توسط ناسا در ماه سپتامبر تمدید شد تا به یک گروه فیلمبرداری روسی در بازدید از این ایستگاه کمک کند.

پس از افزایش رکورد طولانی‌ترین پرواز فضایی در تاریخ توسط یک آمریکایی به ۳۵۵ روز، فضانورد ناسا، "مارک ونده هی"، روز چهارشنبه ۳۰ مارس به همراه "پیوتر دوبروف" و "آنتون شکاپلروف" فضانوردان سازمان فضایی فدرال روسیه به زمین بازگشت. مارک ونده هی که رکورد طولانی‌ترین پرواز فضایی ناسا را به ثبت رساند، ۳۵۵ روز را دور از زمین گذراند. او در مدت ماموریت خود صد‌ها آزمایش علمی را که برای زندگی روی زمین مفید است و به شکل‌گیری ماموریت‌های فضایی عمیق آینده کمک می‌کند، انجام داد.

مارک تی وانده هی درباره زندگی خود گفت: قبل از کار در ناسا، در مقطع کارشناسی ارشد در رشته فیزیک کاربردی از استنفورد فارغ التحصیل شدم و استاد فیزیک در آکادمی نظامی ایالات متحده معروف به وست پوینت بودم. یک روز و پس از یک کار طولانی مدت در ارتش ایالات متحده، یک فضانورد ارشد ارتش به کنفرانس عملیات فضایی ارتش آمد و به دنبال یافتن شخصی برای کار در دفتر فضانوردی به عنوان بخشی از توافق برای گسترش پایگاه تجربی افسران عملیات فضایی در ارتش بود. من آموزش خود را برای تبدیل شدن به فضانورد ناسا در سال ۲۰۱۱ به پایان رساندم. در ماه مارس و پس از گذراندن ۳۵۵ روز در مدار ایستگاه فضایی بین‌المللی به زمین بازگشتم. من تنها آمریکایی هستم که بیشترین روز‌های متوالی را در آنجا گذرانده‌ام.

قبل از پرتاب ما، ابهامات زیادی در مورد مدت زمان پرواز فضایی وجود داشت. در ابتدا به من گفتند که می‌تواند تا ۳۵۵ روز طول بکشد، اما این تایید نشده بود. از آنجایی که من و همسرم احتمال می‌دادیم که این اتفاق رخ دهد، برای دوری من در مدت طولانی برنامه‌ریزی کردیم. پرواز فضایی قبلی من حدود شش ماه به طول انجامید، بنابراین من این پرواز طولانی‌تر و جدیدتر را به عنوان یک نوع چالش منحصر به فرد دیدم.

سفر به ایستگاه فضایی بین‌المللی با سایوز به طرز شگفت‌آوری آسان بود. با وجود اینکه تماشای پرتاب از زمین مستلزم نور و سر و صدای زیادی است، اما در خود فضاپیما، سرعت صوت را به قدری سریع می‌گذرانید که تمام آن صدا را پشت سر می‌گذارید. صدای غالب صدای پمپ‌ها بود که برای بیرون راندن سوخت از انتهای فضاپیما می‌چرخیدند.

بودن در فضا متفاوت است و شما به سرعت متوجه می‌شوید که روی زمین، کار‌های زیادی را هر روز انجام می‌دهید که نیازی به تلاش آگاهانه ندارند، اما آنجا داستان متفاوت است؛ بنابراین وقتی در مدار هستید، باید نحوه انجام آن‌ها را دوباره بیاموزید. به عنوان مثال، اگر به روش نحوه رفتن به دستشویی توجه نکنید، ممکن است در نهایت با یک وضعیت نامرتب مواجه شوید. وقتی می‌نشینید تا با لپ تاپ خود کار کنید، مهم است که همیشه پا‌های خود را به نوعی به زمین بچسبانید، در غیر این صورت تا سقف شناور خواهید شد.

ایستگاه فضایی بین‌المللی تقریبا به اندازه یک خانه شش خوابه است، اما می‌توانید روز‌هایی را بدون دیدن یکی از شش یا هفت هم اتاقی خود بگذرانید. اساسا ایستگاه فضایی بین‌المللی به صورت چند قطعه ساخته شده است و هر بخش یا ماژول را می‌توان جدا کرد و در صورت وقوع یک موقعیت اضطراری بست. در این آخرین پرواز، روس‌ها دو ماژول جدید اضافه کردند، بنابراین ایستگاه فضایی بین‌المللی اکنون به یک خانه هفت خوابه نزدیک‌تر به نظر می‌رسد.

بیشتر روز‌های هفته بین ساعت شش تا هفت صبح به وقت گرینویچ شروع می‌شود. قرار است قبل از ساعت ۷:۳۰ صبح برای کنفرانس برنامه‌ریزی روزانه از خواب بیدار شویم و صبحانه بخوریم. در این جلسات، ما با تمام تیم‌های کنترل زمینی در ژاپن، روسیه، اروپا و ایالات متحده مسائل را بررسی می‌کنیم.

در طول روز، شما یک ساعت برای ناهار و سپس دو ساعت و نیم برای ورزش فرصت دارید. ما در آنجا، یک دستگاه ورزش مقاومتی، یک دوچرخه ثابت و یک تردمیل داریم. بدن ما به خوبی با شناور شدن سازگار است، بنابراین مهم است که برای حفظ قدرت و تراکم استخوان در سطح سالم، ورزش کنیم. ما بیشتر روز‌های خود را صرف انجام وظایف مختلفی می‌کنیم که تیم‌های روی زمین برای ما تعیین کرده‌اند.

در برنامه تیمی ما، یک ردیف با نام هر فضانورد و یک خط افقی وجود دارد که در طول روز به آرامی با توجه به آن کار می‌کند. این برنامه ما را در مورد آنچه که قرار است روی آن کار کنیم راهنمایی می‌کند و به ما کمک می‌کند تا در مسیر خود بمانیم. بخش مورد علاقه من زمانی است که با فضانوردان دیگر کار می‌کنم، اما اغلب ما وظایف جداگانه‌ای داریم، اما اگر اتفاقاً در کار خود پیشرفت کردید، می‌توانید بروید و به شخص دیگری کمک کنید.

من نقش خود را بیشتر به عنوان تکنسین آزمایشگاه می‌بینم تا دانشمند، زیرا در به موفقیت رساندن آزمایش‌ها بیشتر از حذف داده‌ها، تجزیه و تحلیل آن‌ها یا نوشتن گزارش‌ها مهارت دارم.

به غیر از جلسات، آزمایش‌ها و نگهداری در اطراف ایستگاه، پیاده‌روی فضایی بخشی از فعالیت‌ها را به خود اختصاص می‌دهد.

به عنوان مثال، ما در حال ارتقا و اضافه کردن آرایه‌های خورشیدی که در خارج از ایستگاه فضایی بین‌المللی هستند، بودیم. ایستگاه فضایی بین‌المللی از انرژی خورشیدی استفاده می‌کند، بنابراین مهم است که ما انرژی ثابتی داشته باشیم. اگرچه من خودم در این پرواز اخیر به دلیل فشار عصبی در گردنم برای پیاده‌روی فضایی بیرون نرفتم، در گذشته این کار را انجام داده‌ام.

در طول هفته، روز کاری تا حدود ساعت ۷:۱۵ بعد از ظهر ادامه دارد و پس از آن با یک جلسه برنامه‌ریزی دیگر به روزمان پایان می‌دهیم.

هر جمعه یا شنبه، ما یک شام با تمام گروه می‌خوردیم و بعد یکشنبه‌ها، همه با هم فیلم تماشا می‌کردیم. هر هفته، فضانوردی متفاوت می‌توانست هر کدام از فیلم‌ها را که می‌خواهد انتخاب کند: یکی از انتخاب‌های من فیلم "دیروز" و تمام آهنگ‌های بیتلز بود. در طول پرواز، من معمولاً هر روز با همسرم و آخر هفته‌ها با فرزندانم صحبت می‌کردم. همچنین، هر روز شروع به مدیتیشن می‌کردم و اغلب این کار را با نشستن پشت پنجره و نگاه به سیاره زمین انجام می‌دادم. من هنوز وقتی به این تجربیات فکر می‌کنم، گریه ام می‌گیرد و زبانم بند می‌آید. همه این‌ها واقعا یک تجربه منحصر به فرد است.

منبع: پول نیوز

کلیدواژه: فضانورد ناسا ناسا فضا ماموریت طولانی محیط فضایی ایستگاه فضایی بین المللی فضانورد ناسا پرواز فضایی ۳۵۵ روز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.poolnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پول نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۵۵۸۹۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.